Dnia 2. sierpnia 1859 runąłem w popiół z żałosnym jękiem. Dnia 22 maja 1860 powstałem z grobu z radosnym dźwiękiem dla nowej chwały Bożej i pociechy ludzkiej.
Dzwony w kościołach chrześcijańskich zwykle sygnalizują wiernym porę nabożeństw i nawołują do uczestnictwa w uroczystościach religijnych. W szczególnych sytuacjach pełniły funkcje alarmowe, wzywały do pożaru lub do obrony i ogłaszały ważne wydarzenia, na przykład śmierć władcy. Najbardziej znanym dzwonem w Polsce jest Dzwon Zygmunta, ufundowany przez króla Zygmunta I Starego (1467–1548) i zawieszony w katedrze wawelskiej.
W kościele parafialnym w Osiecznej zawieszono w 1860 roku dwa dzwony. Odlano je w cieszącej się zasłużonym uznaniem ludwisarni Friedricha Gruhla (1778–1852) w Kleinwelka, niewielkiej osadzie Braci Morawskich pod Budziszynem. Otrzymały imiona św. Marii i św. Laurentego (św. Wawrzyńca). Umieszczone na nich teksty inskrypcyjne informowały, że dzwony uległy zniszczeniu podczas pożaru miasta w 1859 roku i zostały ponownie przetopione. W lipcu 1917 roku zdjęto je i przeznaczono na cele wojenne. Ich fragmenty wmurowano w ścianę kościelnej kruchty. Nowe dzwony zamówiono u braci Felczyńskich w Kałuszu i zawieszono w 1928 roku. Otrzymały imiona: św. Mikołaja, św. Wawrzyńca i Matki Boskiej Częstochowskiej.
nr inw. MLFa 527
W zbiorach Muzeum Okręgowego w Lesznie od 1979 roku, dar
D.Cz.