Pocztówka adresowana do stolarza Józefa Bortlisza z Włoszakowic. Datowana: Głogów, 1.10.1921. Wysłana przez P. Nitschke z Głogowa.
Drogi Józefie! W Głogowie wylądowałem całkiem nieźle. […] Napisałem już do mojej byłej firmy w sprawie tego stanowiska.Proszę, żebyś również napisał. Pozdrawiam Ciebie i Twoją żonę, Twój przyjaciel P. Nitschke.
Budowę kościoła pw. Świętej Trójcy ukończono dzięki legatowi Mikołaja Tarnowieckiego (–1640). Jako dworzanin Opalińskich doszedł on do znacznej fortuny, a zgromadzone środki przeznaczał na pobożne cele. Przekazanie części majątku na rzecz kościoła było nie tylko aktem miłosierdzia i wsparcia instytucji kościelnych, ale miało również na celu oczyszczenie darczyńcy z grzechu i zapewnienie mu zbawienia duszy. Tarnowiecki – jako dobrodziej wschowskich bernardynów i fundator kościoła klasztornego – po śmierci spoczął w ich świątyni.
Tradycyjna wymiana handlowa, w których uczestniczyli mieszkańcy wsi, długo ograniczała się do produktów rolnych i hodowlanych, artykułów żywnościowych oraz niektórych wyrobów rzemieślniczych. Postępująca w XIX wieku kapitalizacja wielkopolskiej wsi przyczyniła się do rozwoju handlu i wzrostu jego znaczenia. W wielu miejscowościach pojawiły się sklepy towarowe (Warenhandlung), takie jak przedsiębiorstwo Franza Bayera we Włoszakowicach.
Ostatnim duchownym ewangelickim mieszkającym we Włoszakowicach był pastor Fritz Schröter (1867–po 1928) ze Zbąszynia. Miejscowość opuścił w 1920 roku przenosząc się do Przeworna na Dolnym Śląsku. Po jego wyjeździe parafią luterańską opiekowali się pastorzy z Wilkowic, dbając o utrzymanie kościoła, szkoły i cmentarza. W 1939 roku liczba ewangelików wynosiła 123 osoby. Po 1945 roku wspólnota przestała istnieć.
Pałac Sułkowskich zaprojektował nieznany z imienia architekt najprawdopodobniej związany z dworem warszawskim lub drezdeńskim. Artysta – odwołując się do włoskiej architektury rezydencjonalnej – miał inspirować się twórczością architekta i jezuity Andrea del Pozzo (1642–1709). W rękach Sułkowskich obiekt pozostawał do 1785 roku, kiedy przeszedł na własność książąt Anhalt Coethen-Pless.
nr inw. MLH 1499
W zbiorach Muzeum Okręgowego w Lesznie od 1969 roku, zakup
D.Cz.