W 1644 roku Wojciech z Błociszewa Gajewski (ok. 1610–1657), ówczesny dziedzic Czacza, otrzymał od króla Władysława IV Wazy (1595–1648) zgodę na założenie Zaborowa. Miasto, podobnie jak Bojanowo, Rawicz i Szlichtyngowa powstało dla ewangelickich uchodźców ze Śląska. W czasie wojny 30-letniej protestanci masowo szukali w Polsce schronienia, uciekając przed prześladowaniami. Na ich potrzeby w 1645 roku wzniesiono kościół, który kilkakrotnie potem płonął.
Formalne pozwolenie na budowę świątyni Gajewski wystawił dopiero w 1652 roku. Osadnicy otrzymali także gwarancje swobód religijnych. Przywilej ten potwierdzali potem kolejni właściciele Zaborowa: Leszczyńscy i Sułkowscy.
Kościół stanął w centrum kompleksu osadniczego służącego parafii ewangelickiej. Wokół świątyni założono cmentarz, a w sąsiedztwie zbudowano dom pastora, dzwonnicę i szkołę. Kościół po raz pierwszy padł pastwą płomieni w 1656 roku. Po odbudowie ponownie uległ zniszczeniu i w latach 1669–1670 mieszczanie przystąpili do budowy po raz trzeci. W przywileju z 1670 roku mowa jest o prawie do wzniesienie kościoła, wież i zawieszenia dzwonów. Ostatni pożar miał miejsce w 1792 roku. Dzisiaj świątynia służy wspólnocie katolickiej.
nr inw. MLFa 3559/188
W zbiorach Muzeum Okręgowego w Lesznie od 2020 roku, dar
D.Cz.