Dąbcze lokowano w XIV wieku, a jego pierwszym znanym właścicielem był rycerz Jarost. Imię to można przetłumaczyć jako: gniewny, srogi lub surowy. W XVII wieku miejscowość przeszła we władanie Leszczyńskich, a następnie Sułkowskich.
Szachulcowy kościół pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej Dziewicy i Męczennicy, zbudowano w 1668 roku. Świątynia przez długie lata była filiałem parafii w Rydzynie. Na początku lat 70. XX wieku, podczas prac remontowych, z wnętrza kościoła usunięto zabytkowe polichromie, uznając je za nieposiadające wartości historycznej.
W wiosce działała szkoła katolicka, w której uczyły się dzieci niemieckie i polskie. Jednym z jej kierowników był Hieronim Pade (1815-po 1871), usunięty ze stanowiska po wydarzeniach Wiosny Ludów. To jemu mieszkańcy zawdzięczali rozbudowę szkoły i wzniesienie drugiego, piętrowego budynku.
U dołu „dwór” w Dąbczu, czyli dom dzierżawcy lub rządcy majątku. Budynek nie posiada żadnych cech stylowych. Usytuowany w samym centrum założenia folwarcznego stoi w bezpośrednim sąsiedztwie obór, stodół, magazynu paszowego, spichlerza i gorzelni.
nr inw. MLH 4084
W zbiorach Muzeum Okręgowego w Lesznie od 1990 roku, dar
D.Cz.